“Çocuklarınız sizin çocuklarınız değil. Onlar kendi yolunu izleyen Hayat’ın oğulları ve kızları”* son iki senedir tüm olanların arka planında bu enerji var, kendi çocukluğumuza sarılmak iyi gelse de bir yandan da rahmin içinde sıkışmış bebekler gibi de olduk. “Hadiii ne zaman bu aşamayı geçip yaşamaya başlayacağız?” diyen bir ses var, müjde doğuyoruz  

Sistem çoğumuza doğduğumuzdan beri içsel babamızı büyütmemiz için fırsat verdi; yarıştık, başarmamız gerekiyordu. Maddi güvenliğimiz çok önemliydi, bu dünyada sağlam durmalıydık ve güçlü olmalıydık. Duygularımız bizi bu yarışta geri çeken düşmanlarımızdı  Oysa hepimiz dünyaya ilk geldiğimizde zaten sevgiydik ve sevmeye, sevilmeye ihtiyacımız vardı. Bundan gücenmiyorduk, korkmuyorduk. Bizi birileri sevmezse, birileri yaşamamızı önemsemezse bu bilmediğimiz yerde tek başımıza napardık  bu yüzden rahatsız mı olduk hemen basıyorduk çığlığı, biri geliyordu gülümsüyordu biz daha büyük gülümsüyorduk. O zaman daha bilinç bizi esir almamıştı ve duygular nasıl yaşanmaz bilmiyorduk, hissediyorduk ve gösteriyorduk. Etrafımızdakiler de bizim ihtiyaçlarımızı anlıyordu. Büyümeye başladıkça kurallar kondu, yasaklar geldi, şoklara girdik, bazı yerlerde donduk, kırıldık ama artık büyüktük  ilerledikçe bunların hepsini unuttuk. İşte evren yaklaşık 2 sene önce dedi ki “gel sarılalım biraz ağla. 6 yaşında ne olmuştu? daha anne karnındayken mi bunu hissetmiştin? neyi 3 yaşında tam anlayamayıp içinde bıraktın?” 

Şimdi de soruyor evren anne “İşte güzel yavrum herkesin hikayesi böyle, siz insanlık yolculuğunda ilerlerken anneler, babalar, büyük nineler de kırıldılar, korktular. Herkes en başta sadece kalbin dilini bilen bebeklerdi. Bazısı daha büyük koruma kalkanı yaptı kendine, bazısının kabukları o kadar kalınlaştı ki unuttu kalbinin varlığını, bazısı kocaman duvarlar koydu birisi gelip kırmasın diye ama kendi de artık kalbinin sesini duyamaz oldu. Şimdi tüm bu çocukluğa dönmelerden ve birliği hissettiğiniz süreçlerden sonra kalbini koşulsuz sevgiye açabilir misin? sevgiye koyduğun her koşulun aslında kendini sevmeye de koyduğun bir koşul olduğunu farkedebilir misin?” Gökyüzü kucaklayıcı ama biz sarılmayı seçmezsek bize yardım edemez, üstelik hem Venüs hem Merkür retroyla birlikte olan bu tutulmada sınavda notlara bakmak serbest  Geçmişte nerede takılmıştık farkedebiliriz ve o konuda da kalbimizi açabiliriz…

Bu noktada zihinsel bir şey yapmamıza gerek yok, kalbimiz yeniden doğuyor ve şu an daha bebek adımı atıyoruz. Önümüzdeki süreçte bedenimizi farkedeceğiz ve kökleneceğiz. Evet yeniden çünkü yeni doğduk ya  bu açık kalpli beden bu dünyada daha rahat etmeyi öğrenecek ve almaya, vermeye daha açık olacak. Uyanıp su içmek ve meditasyon yapmak yine bize en iyi gelecek şeyler, yengeç kuzey ay düğümü sürecini kapatıyoruz. Hepimize hayırlı olsun, iyi tutulmalar, iyi ki doğduk 

*Şiir: Halil Cibran